Fietsdagboek 2010
(4 januari 2010)
Als weerfreak kick ik natuurlijk op extreme weersomstandigheden. In dat opzicht is de koudegolf die we nu meemaken opmerkelijk en reuze-interessant.
Maar ik ben ook een verwoed fietser... en dan is dit weer absoluut verschrikkelijk. Door de sneeuw zijn de fietspaden veranderd in ijsbanen. Zonder
meer levengevaarlijk om op twee dunne fietsbandjes dit weer te trotseren. De minste stuurfout kan dodelijk zijn. Bovendien kan je nu niet meer
uitwijken voor flessen, blikjes en allerhande grof vuil dat geregeld onze fietspaden siert: door de sneeuw zie je dat afval niet meer.
En dus ben ik sinds vandaag noodgedwongen een gebruiker van het openbaar vervoer. Twee treinen en overstappen in Mechelen. De trein, dat is altijd
een beetje reizen. Vanochtend was mijn trein in Mechelen afgeschaft, maar omdat de vorige trein bijna een uur vertraging had, maakte dat niet zoveel uit.
Vanavond had mijn eerste trein een kwartier vertraging, zodat ik mijn aansluiting miste. En dus een uur moest wachten in het fijne, gezellige
station van Mechelen.
Ik was dus een uur later thuis dan normaal. Ik vraag me af of de NMBS geen deal heeft afgesloten met de
GSM-operatoren. Al die vertragingen zorgen er immers voor dat de treinreizigers volop hun mobieltje gebruiken om het thuisfront
op de hoogte te houden van hun vertraagde reisavontuur. Kassa kassa!
In normale omstandigheden ben ik met de fiets een uur sneller thuis. Ik zal (als fietser) blij zijn als de koudegolf voorbij is. Maar als weerman hoop ik
dat deze kou nog veel negatieve cijfertjes mag opleveren.
(16 januari 2010) Hoera! Ik kan opnieuw fietsen. Eindelijk.
Sommige fietspaden lagen er vanochtend nog altijd glad bij, met ijsplekken en verharde sneeuw. 's Avonds was alles bijna weg, vervangen door een zwarte
pekelsmurrie vermengd met grote hoeveelheden regen.
Fietsen is heerlijk.
(1 februari 2010) Sinds 30 januari
2010
staat de fiets weer
aan de kant. We beleven een sneeuwrijke winter en de zwakke weggebruikers zijn daar het eerste slachtoffer van.
Dit is een typisch voorbeeld. Voor koning auto is er gestrooid. De weg is nog nat maar perfect berijdbaar. Het fietspad ernaast ligt nog helemaal
blank. Je moet goed gek zijn om je op twee dunne wieltjes op dit gladde witte tapijt te wagen. Een alternatief is er niet. Er is immers een
fietspad, dus ik mag met mijn fiets niet op de rijbaan.
(3 februari 2010) Gisteren kon ik omwille van de ijzel nog
niet op de fiets. Dat was balen, heel erg balen. Maar vandaag was ik niet te houden. Heel blij dat ik opnieuw op eigen benenkracht naar het werk
kon gaan. Heel erg blij.
(10 februari 2010) Vanochtend opnieuw de trein moeten
nemen. Er lag 5 cm sneeuw, niet echt veel, maar wel ruim voldoende om de fietspaden spiegelglad te maken. En ik vrees dat die fietspaden ook
de volgende dagen onberijdbaar zullen zijn. In de media vandaag heel veel aandacht voor koning auto. Over de fietsers en voetgangers die de sneeuw
moesten trotseren geen woord.
(22 februari 2010) Ondertussen ben ik al lang weer aan het fietsen.
Weer of geen weer. De winterperikelen lijken eindelijk voorbij, dus kan ik fietsgewijs in een hogere versnelling schakelen.
Maar af en toe maak je toch dingen mee die je niet voor mogelijk houdt. Sluikstorters hebben het in het verleden
ook al op fietswegen gemunt. Maar
vandaag sloegen ze toe op het fietspad van het Van Praet-viaduct in hartje Brussel.
Misschien herken je dit beeld wel. Dagelijks passeren er vele
duizenden automobilisten. En vanochtend was het (pas aangelegde) fietspad dus versperd door een berg vuilnis.
(2 maart 2010) Na de storm van 28 februari 2010 lagen de
fietspaden maandag natuurlijk vol takken en zwerfvuil. Niet makkelijk om als zwakke weggebruiker heelhuids op je werk te raken met al die hindernissen op de
weg.
Maar nauwelijks één dag later, op 2 maart
2010
waren alle fietspaden al schoongeveegd. Zowel de stad Brussel als de gemeente Meise hebben hun best gedaan
om alles zo snel mogelijk weer proper te krijgen. Knap werk. Als het goed is, moet het ook gezegd worden!
(17 maart 2010) Vlaams minister van Mobiliteit
Crevits komt met cijfers die wijzen op ons fout gebruik van de auto. 80 procent van de autoritten blijkt korter te zijn dan 15 kilometer.
"Het gros van de verplaatsingen met de auto worden afgelegd om privéredenen die geen verband houden met woon-werkverkeer of schoolverkeer, maar met
winkelen, toerisme, cultuur en sport".
Voor wie er nog mocht aan twijfelen...
Er is wel degelijk een grote toekomst voor de fiets.
(14 april 2010) 
Op de Lambermontlaan is het voor fietsers sowieso al levensgevaarlijk. Het fietspad slingert naar alle kanten en voortdurend riskeer je van je sokken
te worden gereden.
Maar als je dan nog automobilisten hebt die hun auto parkeren op het fietspad vlak voor het rode licht, ben ik even Frank DeBOOSere.
(16 mei 2010)
Als fietser probeer je voortdurend grenzen te verleggen. Vandaag was het de laatste dag van de 1000 km van Kom op tegen Kanker. Ik had beloofd om
die avond vanuit VRT naar Antwerpen te gaan om de fietsers te verwelkomen. En dus had ik de voorbije dagen uitgebreid gekeken hoe ik best van Brussel naar Antwerpen
kon fietsen.
Via de wonderlijke site www.fietsnet.be vond ik een interessante weg die
me langs het zeekanaal tot in Boom bracht. En daarna was het dokkeren via de A12 tot in Antwerpen.
Zo gezegd zo gedaan. Tot in Boom was het inderdaad heerlijk fietsen. Maar het fietsen langs de A12 was verschrikkelijk. Het fietspad is daar niks anders
dan een heleboel losliggende plaveien, slecht onderhouden asfaltstroken, verraderlijke verzakkingen en een heleboel verkeerslichten. Leuk is anders.
Maar eens gearriveerd in Antwerpen kreeg ik wel een zalig gevoel. Dat is dus fantastisch he: gewoon van hartje Brussel naar hartje Antwerpen fietsen,
zonder fileproblemen en zonder parkeermiserie.
En 's avonds in het schemerduister opnieuw naar Westrode gefietst. In totaal vandaag 90 km. Hehe...
Naschrift: een vriendelijke lezer mailt me dat er een groener, veiliger alternatief is via
Boom, Schelle, Hemiksem en de Scheldekaaien naar Antwerpen. Niet meteen de kortste route, maar inderdaad veel en veel rustiger.
(31 mei 2010)
In de pers is er vandaag veel te doen rond fietsen en fijn stof.
Echt fijn is het natuurlijk niet: omwille van de
auto's (en dan vooral de dieselmotoren) is fietsen ongezond...
Nu is het wel zo dat er veel andere studies zijn die juist het positieve effect van fietsen benadrukken.
Fietsen is goed voor hart en bloedvaten.
Fietsers zijn veel minder vaak ziek. Fietsers kijken positief naar het leven. Fietsers naar het werk verdienen een mooie extra cent. Fietsers
hebben minder last van overgewicht. Fietsers vervuilen niet. Fietsers zijn sociale mensen.
Maar ja, negatief nieuws scoort natuurlijk goed in de media.
Ik trek er me niks van aan en zet mijn tengere schouders onder prachtige alternatieve mobiliteitsprojecten.
Het wordt een fijne zomer!
(26 mei 2010)
Het is altijd speciaal om met kletsnat regenweer te vertrekken naar het werk. De eerste minuten zijn meestal de ergste. Ik had enkel een
wielertruitje met lange mouwen aan en daarover een fluoregenjasje. Voorts een losse trainingsbroek met daarover een regenbroek die geen water
doorlaat, en rubberlaarzen. Het is geen gezicht, maar wel doeltreffend tegen de nattigheid.
De regen zorgde voor koude handen en ook mijn polsen deden na verloop van tijd pijn: je hebt de indruk dat je beenderen gewoon bevroren zijn.
Maar het went. Na verloop van tijd heb je je aangepast aan het ritme van de regen en geniet je stiekem van het geluid van de regendruppels op je jas.
Nog veel meer genieten doe je natuurlijk van het verkeer, dat hopeloos stilstaat in lange regenfiles.
Maar tegelijk is het natuurlijk voorzichtig fietsen, want de wegen liggen er waterglad bij en de auto's zijn nerveus en gehaast. Bovendien hangen de
takken van de bomen door het gewicht van het water een heel stuk lager. Slalommen dus en geregeld kop in kas om geen zwiep te krijgen. Bij de
rode lichten kom ik even uit mijn zadel. Dat dampt nog na van de inspanning. Spectaculair!
Na 50 minuten ploeteren, gas geven en me amuseren stopt het met regenen. Op het ogenblik dat ik VRT bereik, gaan de hemelsluizen weer open. Enkele
minuten later sta ik onder de douche van het werk ;-)
Vanavond wordt het menens. Want die vervelende
noordelijke wind
waait dan in het nadeel.
(8 juni 2010)
Als ik vanaf Van Praet naar VRT fiets, doe ik dat langs de zijbaan van de Lambermontlaan. Die weg is onlangs heraangelegd, maar met de fietsers
is totaal geen rekening gehouden.
Het nieuwe wegdek kreeg binnen de kortste keren een aantal lelijke putten omdat men pas na de vervanging van de asfaltlaag ook de tramsporen ging
vervangen.
De verkeersbulten werden nog wat
hoger. En vooral, de weg werd nog wat smaller om de gebruikers van de tram goede wachtplaatsen te bezorgen. Fijn voor de gebruikers van het
openbaar vervoer, maar de fietsers blijven in de kou staan.
Resultaat: je moet als fietser nog beter uit je doppen kijken en kiezen tussen de pest en de cholera.
Rij je te dicht langs de geparkeerde auto's, dan
riskeer je een openslaande autodeur. Hou je een veilige afstand van de geparkeerde wagens, dan word je van de weg getoeterd door nerveuze
sluipchauffeurs.
Vandaag kon ik net op tijd remmen en uitwijken voor een autodeur. Gelukkig was er geen auto achter me. Anders was er vandaag
geen weer meer.
Hoe is het toch mogelijk dat men anno
2010
bij het heraanleggen van belangrijke wegen de fietsers gewoon vergeet???
(3 juli 2010)
Morgen arriveert de Ronde van Frankrijk in Meise. En natuurlijk willen we aan de wereld laten zien dat het hier in Vlaams-Brabant zalig wonen is. Daarom
kregen veel wegen een gloednieuwe asfaltlaag, zo'n biljartvlak wegdek waardoor de renners snoeihard over de Vlaamse wegen zullen kunnen vliegen. En
daarna is de fonkelnieuwe asfaltlaag een mooi extraatje voor de automobilisten.
En de echte fietsers? Die blijven in de kou staan. De doortocht van de tourkaravaan verandert niks aan de slechte situatie hier in Brussel.
Wel veel beloftes... In het beleidsplan 2010-2014 staat dat de Kleine Ring en de Middenring (van het Ter Kamerenbos tot aan Van Praet)
tegen 2014 "befietsbaar" moeten zijn. Dat wil zeggen:
meefietsen op het trottoir of de busbaan, een gemarkeerd fietspad of een rode fietssuggestiestrook in de parallelstraten. Bij een latere heraanleg
zullen er meer gescheiden fietspaden komen.
Ik ben benieuwd. Voorlopig is het stuk van VRT tot Van Praet en omgekeerd doodgewoon levensgevaarlijk.
(12 juli 2010)
Vandaag in de pers resultaten van een studie die het Instituut voor Mobiliteit uitvoerde bij 1.765 Vlamingen tussen september 2008 en september 2009.
En wat blijkt? Mensen die op minder dan vijf kilometer van hun werk wonen, gebruiken toch nog de helft van de tijd de auto.
Voor alle verplaatsingen van minder dan drie kilometer neemt 46 procent de auto.
Eén op vijf neemt ook voor ritjes van minder dan één kilometer de auto.
Ik zal nog veel promotie voor de fiets moeten voeren. Eén ding staat alvast als een paal boven water: het regent in ons land niet zo vaak.
Hier vind je het bewijs voor 2010 ;-)
Ondertussen is de tourgekte ons land uit. Vrijwel dagelijks doe ik (een klein stukje van) het parcours van de tweede rit met aankomst in Meise.
Het zwerfvuil is op sommige plaatsen nog altijd niet opgeruimd...
De renners van de Ronde van Frankrijk geven trouwens zelf het slechte voorbeeld. Bekijk de beelden van het peloton. Om de paar seconden zie je daar
drinkbussen en allerlei afval door de lucht zwieren. Opgeruimd staat netjes...
Misschien moeten ze een nieuwe groene trui invoeren voor de renner die al zijn afval wél bijhoudt en het netjes overhandigt aan de
volgwagen. Nu bestaan er evenzeer 'waterdragers' voor de kopmannen. Als de lege drinkbussen terug zouden worden ingeleverd bij de volgwagens, zou
dat een prachtig signaal zijn aan de bevolking. Wil je propere wegen? Doe dan zoals de renners in de Tour de France!
Of zie ik dat te rooskleurig en is het eerder iets voor de Giro?
(30 augustus 2010)
De hele zomer ben ik ijverig blijven doorfietsen. Al enkele weken trotseer ik tijdens de heenrit het Meiserplein. Vroeger stapte ik daar af en ging ik
te voet de weg over. Met de fiets gaat het sneller, maar je moet wel verdomd goed uitkijken. Het verkeer komt er letterlijk van alle kanten, met als
extraatje nog eens de trams.
Enfin, het gaat. Ik heb geleerd me goed recht te zetten en er voor te zorgen dat ik gezien word. En mijn twee fietsbellen vrolijk te laten schallen.
En de handen aan de remmen natuurlijk, want ik blijf een zwakke weggebruiker.
Altijd gebeurt er wel iets dat fietstochten speciaal maakt. Gisteren nog heb ik een man gekalmeerd die zich liet opjutten door een vrouw met het
syndroom van Gilles de la Tourette. Raar.
Vandaag zag ik een jonge moeder haar kinderen aanmanen om het rode licht te negeren en over te steken. De brave kinderen (ik schat 4 en 6 jaar) luisterden,
staken blindelings de weg over
en ik moest dus keihard in de remmen.
Ik heb de mevrouw gezegd dat ze het goede voorbeeld moet geven. Het ergste was nog dat ze niet eens geschrokken was.
Het leek wel of ze het normaal vond dat je kinderen leert om rode lichten te negeren.
(7 oktober 2010)
Ongelooflijk... Sinds vandaag mag ik zeggen dat ik met de fiets rond de wereld ben gereden. Wat in 2005 begon als een experiment, is uitgegroeid tot een passie en een levenshouding.
De voorbije vijf jaar heb ik veel nieuwe mensen leren kennen. Ik heb heel veel van de natuur gezien. Gesakkerd op de wind en de kou. Gelachen met de files en het verkeersinfarct. Twee keer gevallen.
Wolken in de vorm van vrouwenborsten gezien. Heel veel geluisterd naar klassiek, modern en jazz. Een slordige tienduizend euro verdiend. Weinig ziek geweest. Heel veel gegeten en gedronken en toch geen
gram bijgekomen. Vastgesteld dat het zelden regent in ons land. Mijn ecologische voetafdruk veel kleiner gemaakt.
En vooral: heel gelukkig geweest.
(25 oktober 2010)
Als fietser kom je soms in zeer vreemde verkeerssituaties terecht.
De Kapellelaan in Meise heeft al enkele jaren een heerlijk fietspad: gescheiden van de rijweg en erg breed. Super om daar te kunnen fietsen.
Maar blijkbaar is er concurrentie. Vanochtend had een landbouwvoertuig het fietspad helemaal ingepalmd. Het logge gevaarte stond stil.
Geen doorkomen aan. Tenzij ik de gracht was ingedoken.
Er zat dus niks anders op dan rechtsomkeer te maken en een halve kilometer verderop de rijweg te nemen. Waar toeterende automibilisten me duidelijk
maakten dat ik het fietspad moest nemen.
En nu we toch bezig zijn... In Brussel kom je soms ongelooflijke toestanden tegen. Omdat het Meiserplein beetje bij beetje wordt
heraangelegd, moet ik vroeger oversteken.
Dat zorgt voor een onoverkomelijk probleem: hoe geraak je aan de sensor om aan te geven dat je wil oversteken en groen licht te krijgen? Je hebt een
heel lange arm nodig, want het verkeerslicht is ruim afgebakend voor werkzaamheden.
En je moet goed uitkijken dat je niet van je sokken wordt gereden door een aanstormende tram.
Fietsen in Brussel is soms fietsen in de jungle.
(27 oktober 2010)
De landbouwvoertuigen zijn tegenwoordig heel actief. Niks op tegen natuurlijk, maar ze moeten wel de weg in een propere staat
achterlaten.
Sommige wegen liggen er echt verschrikkelijk smerig bij. Niet te verwonderen dat er de voorbije dagen verschillende ongevallen zijn gebeurd, soms zelfs met zeer ernstige gevolgen.
West-Vlaams provinciegouverneur Paul Breyne heeft onlangs iedereen opgeroepen om zijn verantwoordelijkheid te nemen.
Er is voor West-Vlaanderen zelfs een speciale website,
www.modderopdeweg.be.
"Het verkeersreglement stelt dat het verboden is stoffen op de openbare weg achter te laten die het verkeer kunnen hinderen of onveilig maken. Beslijkte wegen moeten dan ook zo snel mogelijk worden schoongemaakt. In afwachting kunnen de automobilisten worden gewaarschuwd door de signalisatieborden. De landbouwers moeten opruimen, de automobilisten moeten hun rijstijl aanpassen aan de staat van het wegdek."
Is er in Vlaams-Brabant ook zo'n campagne? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik vandaag opnieuw door de smurrie moest rijden. Mijn fiets zit nu stevig onder de modder,
mijn kleren ook.
De modder heeft mijn fietsketting zo ongeveer gebetonneerd. Alles kraakt en piept. Ik moest veel
en veel harder trappen dan gewoonlijk. En daardoor is een oude blessure van januari 2008 opnieuw beginnen op te spelen.
Het zou wel eens kunnen dat ik enkele dagen gedwongen rust moet nemen want mijn heup doet serieus pijn.
(2 november 2010)
Inderdaad een heupblessure... en dus staat mijn fiets er werkloos bij. Dit is echt balen. Je hunkert naar de sportieve inspanning maar tegelijkertijd besef je ook dat je tijdelijk moet rusten
zodat je kan genezen.
Op dagen als deze voel ik me solidair met alle sportmensen die door een blessure noodgedwongen aan de kant moeten gaan staan. Ik heb in feite nog geluk: ik kan mijn gewone job blijven uitoefenen.
Voor professionele sporters moet een blessure de hel zijn.
(20 november 2010)
De problemen blijken ernstiger dan gedacht. Het gaat in de richting van overbelasting en slijtage. Overal om me heen zie ik mensen ijverig fietsen... niet leuk dus.
Mijn oude fiets was net versleten en ik had een nieuwe besteld. Ik heb die bestelling dus afgezegd. Het zou wel eens kunnen dat ik in de toekomst opnieuw met een elektrische fiets moet rondrijden.
Enfin, voorlopig dus nog rusten. Ik zal heel blij zijn als ik opnieuw op een fiets zit.
(31 december 2010)
Vandaag voor het eerst opnieuw een fietstochtje gemaakt... Ik zal terug moeten opbouwen, want ik heb dus twee maand stilgelegen door blessureleed.
In
2010
heb ik 6590 km gefietst. Gedurende 6,8% van de tijd heeft het geregend tijdens mijn fietstochten naar het werk. Maar liefst 84% van de
fietstochten (telkens 20 km) verliep droog.
Voorlopig is het nog te vroeg om opnieuw met de fiets naar het werk te gaan. Ik troost me maar met de gedachte dat de sneeuw van de afgelopen weken
het onmogelijk maakte om met de fiets op pad te gaan. Ook vandaag nog lagen veel fietspaden er erbarmelijk en levensgevaarlijk bij.
Terug naar vorig menu
Statistieken:
Online: 252
Vandaag: 1.968
Laatste week: 8.704
Pagina's: 40.732.843
sinds 15 aug 2010
