Fietsdagboek 2013


(30 december 2013) Ik ben de voorbije weken ijverig bljven fietsen, weer of geen weer.


Al twee maanden verloopt de terugkeer nu in het donker. Mijn fietslampen zijn dus heel goede vrienden geworden. Zonder hen zou ik niet kunnen fietsen. Vooral de superLED is (letterlijk en figuurlijk) schitterend.


Het is onbegrijpelijk dat fietsers zich 's avonds in donkere kledij, zonder helm en zonder verlichting in het verkeer durven gooien. Een fluojasje, lampjes die je via USB kan opladen, een fietshelm, het kost echt niet veel en het redt levens.


De stormen van de voorbije weken heb ik goed doorstaan. Geen enkele keer van de fiets geblazen. Wel heb ik in de avond van 23 december 2013 mijn fiets moeten neerleggen toen ik mijn fietsbroek aantrok. Als ik de fiets rechtop zette, waaide hij gewoon weg.


Vanavond heb ik me toch gewonnen moeten geven voor een plotse rukwind. Om niet in het decor terecht te komen, moest ik remmen en mijn voet plaatsen in de modder. Het zijn momenten waarop ik blij ben dat ik bij regenweer mijn laarzen aan heb. Ik weet het, het is geen zicht... maar laarzen zijn waterdicht en kunnen tegen de modder.


Dit jaar zal ik net geen 10.000 km halen op de fiets. Dat is te wijten aan het ongeval van 21 mei 2013, waardoor ik meer dan een maand met een gebroken elleboog niet kon fietsen.


In 2014 wil ik opnieuw volop de fietskaart trekken. Er zijn immers nog heel veel fantastische fietsroutes te ontdekken.





(6 oktober 2013) Gisteren een leuke dag. Voor dag en dauw vertrokken naar Leuven voor het Radio 2-programma "En nu serieus". Omdat we nog altijd zomertijd hebben, verloopt een groot deel van die fietstocht in het donker.


Aardedonker. Want ik fiets langs het jaagpad van het Kanaal Leuven-Dijle. En dus is het nodig om goede verlichting te hebben. Ik had al een heleboel kleine LED-lampjes, maar nu heb ik een superLED gekocht met een opbrengst tot 500 lumen. En dat is een krachtige lamp.


Ter hoogte van Tildonk verplicht een wegwijzer de fietsers om de brug te nemen en het jaagpad langs de andere oever te volgen. En na 1,5 km is die weg dan plots afgesloten. Je moet terug. Fijn hoor.


Na "En nu serieus" onmiddellijk naar Brussel gefietst voor alle TV-weerberichten. 's Avonds vervolgens naar Mechelen voor een heel gezellig weerzien met al de sterrenvrienden uit mijn jeugd (JVS-Pallas). En in het holst van de nacht opnieuw naar huis. In totaal 106 km fietsplezier, heerlijk.


Zo fietsen in het donker is uiteindelijk wel leuk, op voorwaarde dat je een fietspad hebt. Je bent als fietser dan relatief veilig. De nacht brengt rust. Je kan goed doorfietsen. 's Nachts waait het meestal veel minder dan overdag. Soms word je begeleid door een heldere sterrenhemel. En als het te donker wordt, brengt de superlamp licht in de duisternis ;-)





(6 september 2013) Kan je als fietser zonder veel kleerscheuren dwars door Brussel? Het was een vraag die ik me al lang stelde. Want het Zeekanaal Brussel-Schelde (ook wel het kanaal van Willebroek genoemd) gaat dwars door Brussel en loopt zelfs door tot in Charleroi.


Al jaren fiets ik langs het noordelijk deel van het kanaal. Vandaag ben ik vanuit Halle vertrokken voor een testrit.


En dat viel dus heel goed mee! Meestal is er continu fietspad, soms zelfs enkel fietspad zonder auto's in de buurt. In hartje Brussel geniet je lange tijd ook van een apart fietspad.


Er is één knelpunt. De oversteek van de Ninoofse steenweg is hallucinant gevaarlijk. Je wacht heel lang op groen licht, en als je dat dan eindelijk krijgt, razen alle auto's je voorbij, want ook zij hebben dan net groen licht. Dit is vragen om problemen...


De Havenlaan heeft nu een apart fietspad. Dat is een hele verbetering tegenover de kasseien of de boomwortels en de modder van vroeger.


Op het kruispunt van de Claessensstraat met de Koninginnelaan in Laken moet je als fietser ook heel, heel veel geduld oefenen.


Tussen Vilvoorde en Verbrande Brug fiets je geweldig in het opwaaiend stof afkomstig van fabrieken en vrachtwagens. Voorbij Verbrande Brug is er een drietal km dolomiet, maar dan kan je ook aan de overkant van het kanaal op asfalt fietsen. De rit is dus ook met een koersfiets mogelijk.


Dit is een aanrader! Dwars door Brussel snijden geeft echt wel een kick. Volgende keer probeer ik via het Zeekanaal eens tot in Charleroi te geraken.





(30 augustus 2013) Het was een koude, natte en sombere winter. De lente was ongemeen koud, nat en somber. Ik brak op 21 mei 2013 mijn elleboog....


... maar mijn liefde voor de fiets is gebleven. Vandaag bereikte ik met mijn fiets voor dit jaar de 6.000 km. Een doodgewone stadsfiets. Niks elektrisch, gewoon trappen. Acht versnellingen.


Ik heb dit jaar al honderden uren woon-werkverkeer met de fiets gedaan. Voor mij geen files, geen fitness, geen stress, geen dure brandstofkosten, geen gejaag, geen ik-voel-me-ziekjes, geen CO2-uitstoot, geen fijn stof, geen lawaai.


Geef mij maar fietspaden, mooie natuur, grote en kleine avonturen, plezier, een fietsvergoeding, een goede gezondheid, een zeer gezonde eetlust, en vooral: een propere en tragere wereld. Waar er nog tijd is voor een babbel.




(2 augustus 2013) Van 26 juli tot 2 augustus 2013 was ik op vakantie in Zeeland (Nederland). Voor het eerst had ik mijn fiets meegenomen om ter plaatse de omgeving uitgebreid te verkennen.

En dat was een schot in de roos. Nederland is veel fietsvriendelijker dan Vlaanderen.


Met behulp van de onvolprezen site www.fietsnet.be had ik een aantal fietsuitstappen gepland. Alles vervolgens nog wat bijgesteld met mijn outdoor-GPS, en dat bleek nodig. Want af en toe durfde er (zelfs in Nederland) wel eens een knooppunten-wegwijzer te mankeren. En dan is de GPS zijn gewicht in goud waard.


Enkele fiets-hoogtepunten:

De Oosterscheldekering is een monumentaal bouwwerk dat na de watersnood van 1953 is opgetrokken om nieuwe rampen te vermijden. Fietsers hebben evenveel plaats als auto's... zalig.



De Zeelandbrug over de Oosterschelde is 5 km lang. Ook hier krijgen fietsers een luxebehandeling, veilig op hun eigen brede rijstrook.



In Zierikzee staat de jonge broer van de Mechelse Sint-Romboutskathedraal. Burgh en Haamstede zijn twee prachtige dorpen op het eiland Schouwen-Duiveland. Het bakkerijhuisje Sonnemans (Hogeweg 13) heeft lekkere bolussen (specialiteit van Zeeland) en ziet er alleraardigst uit. En niet duur ;-)


De mooiste fietstocht?

Zeeland 76      0.0 km
Zeeland 73      9.2
Zeeland 72      9.7
Zeeland 71      12.2
Zeeland 70      15.5
Zeeland 72      22.7
Zeeland 73      23.1
Zeeland 74      24.0
Zeeland 75      28.8
Zeeland 76      30.0




In Port Zélande was het zalig genieten van de avondschemering. Met een lekker biertje. Overigens, de tijd dat je in Nederland enkel flauw flutjesbier kon drinken, is voorbij. Leffe, Duvel, Grimbergen, ... je vindt het er zonder problemen. Toch wel een speciale vermelding voor de enige Nederlandse trappist: La Trappe. ;-)




(16 juli 2013) Het is fantastisch fietsweer: niet te warm, veel zon, weinig wind. Heerlijk.

Ik heb de voorbije dagen veel fietstochten gemaakt. Nu ik een outdoor-GPS heb gekocht, is het nog makkelijker om de fietstochten uit te stippelen. Dat ging al prima met www.fietsnet.be en www.routeyou.com. Maar dank zij de GPS in combinatie met het gratis programma Basecamp en de gratis Benelux-fietskaart van www.openfietsmap.nl is het nu zalig om een tocht te plannen.

Geen wegje is te klein of je kan het proberen. Ook voor wandelaars is de outdoor-GPS een gedroomd toestel.

Ik durf nu alternatieve routes aan om naar en van het werk te fietsen. Zo heb ik nu de Verdunstraat in Haren ontdekt. En vanochtend kwam ik daar het knalrode wagentje van Google Streetview tegen! Ik heb eens vriendelijk gezwaaid naar hun camera ;-)




(30 juni 2013) ... en we zijn opnieuw begonnen! Vandaag zalige fietstocht naar en van het werk, en tegelijk met een bang hart voorbij de plaats van het elleboog-ongeval gereden.



(20 juni 2013) Het herstel van de elleboog verloopt voorspoedig. Ik heb zonet een eerste fietsritje van 7 km gemaakt. En dat gaf een heel dubbel gevoel.

Enerzijds is het fantastisch om opnieuw in het zadel te zitten en het landschap te zien voorbijglijden. Maar je ziet overal hindernissen en gevaren opduiken.

Enfin, de kop is er af (want de radiuskop van de elleboog is ongeveer in orde). Nog enkele keren naar de kinesist en dan kan ik langzaamaan opnieuw meer gaan fietsen. Want ik heb een hele achterstand in te halen.

En met mijn nagelnieuwe outdoor-GPS hoop ik schitterende tochten te maken. ;-)

Nogmaals bedankt aan iedereen die me de voorbije weken heeft geholpen.



(5 juni 2013) Zeker nu buiten de zon schijnt, is het geen pretje als je niet kan fietsen. Sommige armbewegingen zijn nog erg pijnlijk en kracht zetten gaat al helemaal niet. Ik vrees dus dat ik de hele maand juni (met zijn lange uren daglicht) fiets-werkloos zal zijn. Dat alleen al doet pijn, veel pijn.

Enfin, ik zal er niet meer over zagen ;-)



(27 mei 2013) Goed nieuws. De gips mocht er vandaag al af. De breuk (van de radiuskop, voor de kenners) is blijkbaar heel zuiver en niet verschoven.

Voorzichtig bewegen is de boodschap, tesamen met veel kine. Voorlopig kan ik de arm niet volledig strekken en vooral, ik heb er totaal geen kracht in. Het herstel zal 4 tot 6 weken duren. Gedurende die tijd wordt het dus de crosstrainer van thuis, en het openbaar vervoer om naar het werk te gaan.



(21 mei 2013) 's Avonds op Haachtsesteenweg plots moeten remmen voor een auto die blijkbaar niet wist dat je als je de de Haachtsesteenweg oversteekt, ook moet kijken of er niemand op het fietspad naast die Haachtsesteenweg is. Had nochtans fluohesje aan, + vooraan twee flikkerende ledlampjes. En gelukkig ook mijn helm. Geslipt (regen...), gevallen, auto is doorgereden.

Schaafwonden, kapotte jas en pijnlijke elleboog. Dan nog 20 km naar huis fietsen, naar de dokter, en vervolgens naar spoed. Elleboog is gebroken.

Vier weken fietsverbod. Niet fijn.

Hartelijk dank aan iedereen die me al een tweet/mail met beterschap heeft gestuurd. Dat doet deugd!



(4 mei 2013) Vandaag moest ik voor de actie "Met belgerinkel naar de winkel" naar Temse voor het wekelijkse programma "En nu serieus". Heerlijk om 's ochtends heel vroeg op de fiets te zitten.


En dan merk ik al vrij snel dat er iets speciaals is aan mijn schaduw. Ik rij langs velden waar nog dauwdruppels op het gras zijn. De laagstaande zon tovert in al die regendruppels (zgn. Mie-verstrooiing) en veroorzaakt een aura rond het hoofd van de waarnemer.


Concreet: elke waarnemer ziet rond zijn eigen hoofd een heldere vlek. Het lijkt wel of je een heilige bent... Men spreekt dan ook over de heiligenschijn.


Op de foto hierboven zie je een panorama van het hele gebeuren. Links de zon, en dan 180 graden draaien, en aan de andere kant mijn schaduw met daarrond de heiligenschijn.







Een vroeger filmpje over de heiligenschijn vind je hier.



(31 maart 2013) Bij het vertrek gisterenavond op VRT stel ik vast dat mijn achterband plat staat. Enfin, beter een lekke band op de terugweg dan op de heenweg....


Vanochtend dus met een andere fiets gaan werken. Maar wat viel dat tegen! De banden leken wel te kleven aan de weg. Ik raakte amper vooruit en heb alles uit mijn lijf moeten persen om op tijd op VRT te raken.


Ik heb dat in het verleden nog al gemerkt: met goed materiaal ben je echt veel sneller. Natuurlijk: ik rij altijd met een doodgewone stadsfiets. Dat gaat sowieso een stuk trager. Met die gedachte troost ik me als wieleramateurs op rennersfietsen me voorbijflitsen.


Het trage tempo heeft alvast één voordeel: als ik rem, sta ik snel stil. In het Brusselse verkeer is dat soms het verschil tussen vallen en rechtop blijven. Zo snel als Boonen zal ik nooit kunnen. Maar ik val ook minder vaak dan onze nationale Tom.




(21 maart 2013) Vandaag naar Leuven om de televiesiekleren te passen voor het volgende seizoen. De radioweerberichten voor Radio 1 en MNM heb ik met de GSM gedaan, anders was ik niet op tijd in Leuven. Aan Peter Van de Veire had ik verteld dat dé modetrends voor volgende zomer "fluo en bretellen" waren. Blijkbaar hebben veel mensen dat gehoord ;-)


Voor de terugweg had ik een alternatieve weg genomen, met dank aan de schitterende site www.fietsnet.be die alle genummerde fietsknooppunten in Vlaanderen toont. Wijgmaal, Wakkerzeel, ... prachtige dorpen en heerlijke fietspaden door natuurgebieden, echt fantastisch.


En zoals dat wel vaker gebeurt, heb ik ook nu weer iets aparts meegemaakt. Op weg naar Wijgmaal langs de Dijle stak ik een fietser voorbij. De man sprong in mijn wiel, excuseerde zich even later dat hij "wieltjeszuiger" speelde, en we raakten aan de praat.


Tot plots zijn fiets blokkeert: snelbinder in het wiel. En daar sta je dan. Een oude man van 82 met een kapotte fiets en een weerman met twee linkerhanden. Ik probeerde te helpen, maar tevergeefs. de snelbinder zat muurvast. Dan maar enkele fietsers tegengehouden met de vraag of ze geen mes of schaar bijhadden. Iedereen stopte, maar niemand kon helpen.


En dan arriveerde de redder in nood: een fietser met handige handen die op enkele minuten tijd de spagetti-snelbinder ontwarde. Er bestaat nog solidariteit in Vlaanderen.


Fietsen in Vlaanderen is heerlijk. Ook met fluo en zonder bretellen ;-)



(13 maart 2013) Dit is balen. Kou kan je op de fiets goed trotseren. Maar sneeuw op de weg... dat lukt niet.

Er zijn collega's die fluitend tientallen kilometer door de sneeuw peddelen. Maar ik ken er ook die lelijk gevallen zijn. En dat kan ik me niet veroorloven.

De voorbije dagen heb ik de trein geprobeerd als alternatief. Maar op 12 maart 2013 viel dat wreed tegen: het duurde meer dan drie uur om op het werk te geraken.





(16 februari 2013) Dit is een heel leuke fietsperiode: koud maar niet te koud. Droog. En weinig wind. Zalig.

En februari heeft altijd de lichtbonus. In vergelijking met het begin van de winter maakt het daglicht nu al aardig wat overuren. De zon zelf heeft zich de laatste tijd niet zo vaak laten zien, maar als je nu 's avonds naar huis fietst, is het niet compleet donker meer.

Er is dus licht aan het eind van de tunnel. Zalig.

En elke dag winnen we wat daglicht. Wat er ook gebeurt, dat extra daglicht hebben we. Ze kunnen het ons niet afpakken.



(9 februari 2013) Vandaag om 5.45 uur vertrokken voor een tocht naar Leuven. Onderweg met GSM radiobabbel gedaan met goede vriend Luc Verschueren over weerspreuken in het Radio 2-programma "Start je weekend".

Mijn voeten hadden kou, de rest was lekker warm. Ondanks de vrieskou: MIN 5 graden. Wel gladde plekken op de weg en dus plaatselijk glad.



Na "En nu serieus" van Radio 2 onmiddellijk naar Brussel (VRT) vertrokken. Tot in Zaventem is het zalig fietsen langs de HST-route. Het water in mijn drinkbus begint te bevriezen. Maar toch geniet ik met volle teugen. En van vier lekkere koekjes met chocolade. En van de februarikleuren.



(30 januari 2013) ... en we zijn opnieuw aan het fietsen ;-)

Ongelooflijk hoe het landschap veranderd is op drie dagen tijd. Maandag was het nog uitkijken voor ijsplekken en verharde sneeuw op sommige fietspaden.

Dinsdag was alle sneeuw weg. In de plaats daarvan kreeg ik regen en wind. Veel regen en veel wind. Afzien dus.

En vanochtend ben ik dwars door het koufront gereden. Dat was niet zo'n goed idee: venijnige rukwinden duwden me enkele keren bijna in het decor. En dan gingen de hemelsluizen open. Zelfs mijn smartphone, die onder mijn regenkledij in een leren buiktasje zit, was kletsnat. In mijn fietstas stond een cm water. Mijn handschoenen wogen als lood.

Vanavond was het gelukkig droog weer met brede opklaringen. Maar de wind bleef moeilijk doen. Ik heb dus een kwartier langer op de fiets gezeten. Maar geen nood, met fijne podcasts (bvb. de prehistorie) mag het fietsplezier altijd wat langer duren.



(24 januari 2013) Vandaag een klein fietstochtje gemaakt - het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Collega-fietsers kennen het fenomeen: als je enkele dagen noodgedwongen niet kan fietsen, begin je je verschrikkelijk slecht te voelen. Je ledematen lijken in snel tempo te verroesten. Je hebt op den duur zelfs schrik dat je niet meer kan fietsen.

Maar ja, het fietsen heb ik dus nog niet verleerd. En de fietspaden lagen er meestal behoorlijk bij. Maar niet overal. Er waren een aantal gemene plekken. Als je die bij duisternis moet doen, ga je gegarandeerd onderuit.

Ik zal dus nog enkele dagen moeten wachten voor het grote werk. Zondag begint de dooi.



(20 januari 2013) Sinds enkele dagen heeft de weerman de fietser ondergesneeuwd.

Als je prognoses over sneeuwperikelen kloppen, ben je als weerman natuurlijk blij. Maar het is een heel dubbel gevoel. Want door de sneeuw zijn sommige fietspaden onberijdbaar. Zeker 's nachts is het dan onverantwoord om tientallen kilometer lang je leven te riskeren op twee dunne bandjes.

Enkele collega-fietsers waagden het toch. Resultaat: breuken en kneuzingen alom.

Ik vrees dus dat ik zeker nog een week fiets-werkloos zal zijn.

Gelukkig kan een mens ook gaan zwemmen om de conditie te onderhouden.



(9 januari 2013) Een goede voorbereiding is het halve werk. Het duurt wel 5 minuten om me 's winters fietsklaar te maken. En dezelfde tijd om me achteraf van alle attributen te ontdoen. Zeker het aan- en uitspelen van een regenbroek is een hele karwei.

En dus denk je twee keer na vooraleer je zo'n regenbroek aantrekt. Niets zo frustrerend als te worstelen met de regenbroek om na vijf minuten vast te stellen dat de bui al voorbij is.

Tenzij...

Tenzij het omgekeerde gebeurt. Dat had ik vanavond voor. Je vertrekt met droog weer. En dan begint het heel lichtjes te miezeren. Heel lichtjes, niks aan de hand. Dus fiets je verder.

Even vallen er wat extra druppels. Geen probleem, je weet dat er geen echte neerslagzone op komst is (je bent tenslotte weerman).

En dan begint het wat meer te miezeren. Maar stoppen om die ellendige regenbroek aan te trekken, dat duurt zo lang. Dus fiets je verder.

...

Om een lang verhaal kort te maken: ik ben vandaag kletsnat thuisgekomen. Te lui om de fietsbroek aan te trekken, en op den duur fiets je toch maar door. Laatste kilometer trek je nog een spurtje, en thuis kruip je meteen in de douche.

Ellendig gemiezer ;-)



(5 januari 2013) Vandaag 50% van de tijd regen, al was het erg moeilijk om een exact percentage te bepalen. Het was immers van die heel fijne motregen, waar je amper nat van wordt.

Concreet: mijn regenbroek was nauwelijks nat. Pas helemaal op het eind van de rit begon mijn fietshelm te druppelen. Het was in feite heel aangenaam fietsweer. Want (wat miezerige) regen is veel minder erg dan de wind. En vandaag was er nauwelijks wind.

De 50% van vandaag heeft natuurlijk een "negatieve" invloed op de statistiek hierboven. So be it. Ik zal er geen kilometer minder door afleggen.



(1 januari 2013) Gelukkig had ik vanochtend wind mee, dus de regenbuien waren niet te erg. Wel veel overblijfselen van vuurwerk en ook gebroken glas op de weg.

En vanavond ben ik naar huis gefietst onder een heldere sterrenhemel.







Terug naar vorig menu

Statistieken:
Online: 40
Vandaag: 1.853
Laatste week: 7.661
Pagina's: 40.720.906
sinds 15 aug 2010