Fietsdagboek 2014


(20 december 2014) Vandaag een spannende fietsdag. Als alles volgens plan verloopt, zal ik immers mijn fietsrecord van 2012 breken. Dat jaar fietste ik 10.355 km bij elkaar.


Alleen al het idee dat het vandaag moet en zal gebeuren, maakt me zenuwachtig. Resultaat: om 3 uur 's ochtends ben ik al klaarwakker, terwijl ik maar om 5.45 uur moet vertrekken. Tja...


Maar ik vertrek wel naar Leuven onder een parelende sterrenhemel, met een heerlijke planeet Jupiter hoog aan de hemel. En met wind mee. Meteen maak ik de bedenking dat de weg van Leuven naar Brussel zwaar zal worden, wegens tegenwind. Typisch: in plaats van te genieten van de wind in de rug, is een mens al meteen aan het denken aan de moeilijke momenten die nog gaan komen.


Ter hoogte van Kampenhout (langs het kanaal Leuven-Dijle) zie ik laag boven de oostelijke horizon een grote, heel dunne maansikkel met asgrauw schijnsel. Prachtig! Even later stel ik vast dat mijn achterband niet goed is opgepompt. Of loopt ie langzaam leeg? Sinds enkele weken gebruik ik immers de fiets van mijn vrouw, en dat is een fiets met "gewone" banden. Mijn eigen fiets is na vier jaar en 36.000 kilometer aan vervanging toe, maar die had anti-lek-banden. Grotere rolweerstand, dat wel, maar echt wel veel steviger als je duizenden kilometer per jaar fietst.


Na "De weekwatchers" in Leuven haast ik me naar Brussel. En inderdaad: wind pal op kop. Bovendien blijkt de achterband wel degelijk pseudo-lek. En dan is het echt hard trappen om vooruit te komen. Ik ben uiteindelijk een kwartier later dan normaal op VRT. Hollen dus om alles op tijd gereed te krijgen. Dat lukt gelukkig. Jammer genoeg heb ik geen tijd om de achterband te (laten) controleren.


's Avonds is de miserie nog wat groter. De achterband is een soort bloemzak geworden die bij de minste oneffenheid opspeelt. De fiets is (bij wijze van spreken) nauwelijks in beweging te krijgen. En de wind is geruimd, waardoor de terugweg langs het Zeekanaal Brussel-Willebroek nu ook zwoegen en zweten is.


Ik heb mijn record dus niet cadeau gekregen... maar dat maakt de overwinning natuurlijk des te groter. Er staat dit jaar al 10.368 km op de fietsteller. Ik ben heel content.


Mijn nieuwe fiets is besteld. Maar hij kan pas in maart 2015 geleverd worden. Tot dan is het dus hopen dat ik niet teveel door lekke banden geplaagd word.

(Later zal blijken dat er een doorn in de band zat.)





(15 december 2014) Bij regenweer neem ik dikwijls een iets kortere weg. Die is weliswaar iets gevaarlijker (meer verkeer) maar ook wel een stuk korter. Regenkilometers duren meestal langer dan drogere fietskilometers, vandaar.




Ter hoogte van Strombeek-Bever waren er opnieuw sluikstorters actief geweest. De foto hierboven toont maar een deel van het vuilnis. Enkele tientallen meter verderop was er nog een hoop.


Het is blijkbaar een populaire weg voor sluikstorters. Ook op 3 januari 2014 was het prijs.


Wist je dat er een meldpunt is voor dergelijke situaties? Surf naar http://www.meldpuntfietspaden.be/


's Namiddags werd ik via Twitter al gecontacteerd door de mensen van Wegen en Verkeer. Er wordt dus echt wel werk gemaakt. En als het goed is, mag het ook gezegd worden.





(6 december 2014) Meer dan 10.000 fietskilometers!


Het was vanochtend pijnlijk om in inktzwarte duisternis met mijn fiets de regen te trotseren, richting Leuven.


Gelukkig had ik prima fietslampen. En een goede fiets. Sinds vorige week heb ik immers de fiets van mijn vrouw geleend. Mijn eigen fiets is (na vier jaar en zo'n 36.000 kilometer op de teller) versleten. Binnenkort komt er een nieuwe.



De tocht naar Leuven (voor Radio 2 - De weekwatchers) verliep voorspoedig. Daarna ging het naar Brussel. En daar verschenen (zoals verwacht) de opklaringen. Het leven kan mooi zijn.


Als alles meezit, moet ik dit jaar meer dan 10.355 km kunnen halen. Dat is mijn vorige record, dat dateert van 2012..


Ik ben echt wel fier op deze prestatie.





(22 oktober 2014) Het fietsen gaat vlot. Dit jaar al zo'n 9.000 kilometer fietsplezier, dus dat gaat de goede kant op.


Gisteren heeft het hard gewaaid. Ik had gelukkig een vrije dag... maar vandaag was het weer-werken.


Ter hoogte van de Woluwelaan in Vilvoorde was het fietspad volledig versperd door een hek dat was omgewaaid. Kan gebeuren natuurlijk.



Ik probeerde er net naast te fietsen, maar dat was niet makkelijk: ik wou niet in de gracht belanden. En plots ging het fout. Mijn vrij brede fietstas werd gegrepen door de scherpe punten die normaal bovenop het hek zitten.


Exit fietstas dus.


In feite had ik het moeten weten. Na een stormachtige periode ligt een fietspad altijd bezaaid met vanalles: takken, vuilzakken, alles wat kan gaan waaien, vindt zijn weg naar het fietspad. En dan moet je dus dubbel voorzichtig zijn.


Gelukkig ben ikzelf niet gevallen.


En nog meer goed nieuws: mijn twitterbericht over het omgewaaide hek werd onmiddellijk opgepikt door de mensen van Wegen en Verkeer. Zij beloofden me dat wegenwachters het omgewaaide hek zo spoedig mogelijk zouden verwijderen.


Als het goed is, mag het ook gezegd worden!





(21 september 2014) Vandaag was het autoloze zondag.


Het weer was niet meteen ideaal, maar ik ben toch met veel plezier naar VRT gereden. Brede wegen gebruiken die normaal zijn gereserveerd voor koning auto... een heerlijk vooruitzicht.


Want dat is toch wel opvallend: automobilisten krijgen een biljartvlak asfalt onder hun MacPherson-geveerd zitvlak geschoven, terwijl de zadels op fietspaden de meest gruwelijke schokken moeten opvangen. Met als extraatje nog wat fijne putten, modderige plassen, weggegooide bierblikjes en glassscherven.


Andere vaststelling: zonder auto's is de lucht veel zuiverder. Als er een taxi passeert, merk je pas hoeveel lawaai een verbrandingsmotor maakt.


Ik ben wel geschrokken van het roekeloze gedrag van fietsers en voetgangers op de autoloze zondag in Brussel. Veel meer dan de helft van alle fietsers en voetgangers negeerden vrolijk alle rode lichten. Eén keer moest ik zelfs voluit in de remmen om een ongeval te vermijden.


Het is fantastisch dat tijdens een autoloze zondag een gezin met mama, papa en de kinderen per fiets de stad gaat verkennen. Fluohesjes, helmen, allemaal goed en wel, maar dan zie je het gezin straal een rood licht negeren. Echt geen goed signaal. Terwijl het heel duidelijk is: het signaal is ROOD. Dat stop je. Punt.


Zo.


Dat gezegd zijn, hoop ik dat er ook de volgende dagen nog veel fietsers op pad zullen gaan. Fietsen is goed voor de gezondheid, voor de portemonnee en voor het milieu.





(2 september 2014) Op 22 juli 2014 had ik al een grote fietstocht gemaakt. Vandaag wilde ik dat nog eens overdoen.


Ik kon wel niet vertrekken om 6 uur 's ochtends. Pas om 9.45 uur zat ik op die fiets richting Gent. Bedoeling was om na te gaan hoelang een fietstocht naar Gent zou duren als je via Dendermonde en de N445 zou gaan.


Soms moet ik op een zaterdagochtend immers voor Radio 2 in Gent zijn. Het zou leuk zijn als ik die tocht met de fiets zou kunnen doen. In veilige omstandigheden, met een fietspad en zonder slijkerige boswegeltjes.


En dat lukte perfect. Na iets minder dan drie uur fietsen stond ik aan het radiohuis in Gent. Het fietspad van de N445 is meestal prima. Dit opent perspectieven om op een zaterdagochtend eens naar Gent te fietsen voor Radio 2. Als ik vertrek rond 5 uur 's ochtends, moet het goed te doen zijn. Met goede fietsverlichting natuurlijk.


's Middags heb ik gegeten met de Oost-Vlaamse radiocollega's. En daarna had ik twee opties:
1) meteen naar huis fietsen
2) doorfietsen naar Kortrijk, dan de trein naar Mechelen nemen en dan naar huis fietsen


Het werd optie twee: langs de Leie naar Kortrijk. Het duurde wel even voor ik de Leie had gevonden. Prachtige meanders, maar (zeker in het begin) een stevige omweg.


Verderop is de Leie gekanaliseerd. Dan vorder je snel, maar het is wel minder mooi. Gelukkig had ik de hele tijd wind mee. Dat maakt het wat makkelijker;-) Een mens is tenslotte weerman voor iets he.


Kortrijk zelf is een mooie, aangename stad. Even dus gaan verpozen op een terrasje, en dan naar het station.


Op de trein nog een leuke babbel gehad met Milat, een jonge Afghaanse kerel die perfect is ingeburgerd in ons land. Als je op reis bent, leer je vaak leuke mensen kennen.


En vanuit Mechelen was het dan nog 12 km naar huis. In totaal heb ik vandaag 123 km gefietst. De combinatie fiets+trein is een absolute aanrader. Volgende keer hoop ik via de boorden van de Schelde naar Doornik te fietsen. Zalig.





(27 augustus 2014) Ik was benieuwd of de verlichtingspaal op het fietspad van de Haachtsesteenweg er nog stond...


Hij is weg!


Hartelijk dank aan de mensen die de paal verwijderd hebben. Fijn als men zich houdt aan zijn belofte.





(24 augustus 2014) Op de Haachtsesteenweg in Haren, vlakbij de nieuwe gebouwen van de NAVO, is het fietspad heraangelegd.


Enkele dagen geleden las ik over een merkwaardige verlichtingspaal in het midden van dat fietspad.


Nu passeer ik alle werkdagen bij het heengaan langs die plek. Maar de verlichtingspaal staat aan de andere kant. En die terugweg gebruik ik niet meer sinds mijn elleboogbreuk van 21 mei 2013. Verderop duikt de Haachtsesteenweg naar beneden en die afdaling is niet echt veilig.


Ik ben natuurlijk nieuwsgierig. Vandaag ben ik in het heengaan dus toch even speciaal aan de andere kant gaan kijken. En jawel hoor, daar staat onze verlichtingspaal te blinken.


Er staat niks speciaal aangeduid dat er een onvoorziene hindernis is. Je rijdt er gewoon "boenk" tegenop.


Schitterend.


Schuin tegenover deze paal is het Belgisch Instituut voor Verkeersveiligheid gevestigd.


Ik hoor dat het euvel snel (binnen enkele dagen) zal opgelost zijn. Toch blij dat ik deze foto nog heb kunnen maken.


;-)






(22 augustus 2014) Collega Sabine is met vakantie en dus ben ik bezig met een weermarathon. Als de zomer het wat laat afweten, heb je als weerman dan echt wel veel werk;-)


Maar natuurlijk blijf ik fietsen naar het werk. Het is een schitterende manier om de stress kwijt te spelen.


En we maken van de nood een deugd. Gisteren ben ik gepakt en gezakt naar het werk gefietst, en 's avonds ben ik verder gefietst naar het Leuvense, waar twee van onze kinderen wonen. Gelukkig heb ik wind in de rug.



Een heerlijk andere fietstocht dus, altijd fijn. Dan met de zonen iets gaan eten en bij één van hen blijven slapen. Gelukkig zijn er overal computers, dus beschikte ik over alle nodige info om vanochtend (via GSM) de weerberichten voor Radio 1 en MNM te doen.


En vervolgens snel terug naar het werk fietsen, want om 11.20 uur is er het Radio 2-weerbericht bij Kim Debrie. Ditmaal tegenwind, maar gelukkig geen regen. 's Avonds ben ik net thuis als het begint te regenen, hagelen en bliksemen. Een weerman-fietser mag ook wel eens geluk hebben he.


Op die manier is een weer-marathon-reeks helemaal gebroken en heb ik kunnen genieten van een heerlijke uitstap. Zalig!





(22 juli 2014) Vandaag heb ik een grote fietstocht gemaakt en tegelijk iets nieuws uitgeprobeerd.




Ik maak namelijk graag fietstochten waarbij ik zover mogelijk van huis wil geraken. Maar ja, je moet natuurlijk ook terug naar huis... dus moet je fietsen in een lus, of in het slechtste geval, terugkomen langs dezelfde weg. En dat is zonde.




Dus heb ik vandaag een nieuwe formule uitgeprobeerd. Ik kijk eerst uit welke kant de wind komt (ik ben tenslotte weerman). En dan plan ik een fietstrip waarbij ik zoveel mogelijk rugwind heb. Ik zorg dat mijn eindbestemming een spoorstation heeft. Dan de fiets op de trein, en terug naar een station zo dicht mogelijk bij huis. In mijn geval is dat Brussel of Mechelen of Vilvoorde.




Zo gezegd, zo gedaan. Vandaag stond er een stevige noordelijke wind. Dus ben ik naar Ath gefietst. Eerst richting Aalst (de schitterende Leirekensroute), en vervolgens de Dender stroomopwaarts volgen: Ninove, Geraardsbergen, Lessines, Ath. Van daaruit is er een rechtstreekse trein naar Mechelen. Het kost 5 euro extra om je fiets mee te nemen op de trein.




De trip was schitterend. De Dender is een heerlijke rivier: veel meanders en dus heel spannend, met steeds wisselende landschappen. Naarmate je vordert, snijdt de rivier dieper in het heuvelende landschap. Sluizen zorgen voor kleine hellingen, maar gemiddeld gesproken verloopt alles heel vlak. Ook in Wallonië. En dat was een verrassing.




Ik had alles goed voorbereid en de fietsroute heel goed uitgetekend en in mijn fiets-GPS gestoken. Maar dé verrassing waren de knooppunten in Wallonië. Ik wist dat men er in Henegouwen aan bezig was... maar ze staan er dus!


Met de rugwind vorderde ik snel. In het station van Ath kocht ik een treinticket (ook voor mijn fiets). Ik had nog heel wat tijd over. En dus ben ik nog een tijdje verder gaan fietsen, richting Blaton.




Het kanaal naar Blaton is evenzeer bewegwijzerd. En vooral: het is er heerlijk fietsen, met een onwaarschijnlijk breed fietspad. Fietsen langs Waalse kanalen is fan-tas-tisch. Enfin, toch in Henegouwen. Dit is echt een ontdekking van formaat.




In totaal fietste ik vandaag 115 km. En dat verliep probleemloos. Met zo'n actieradius zijn er echt wel heel veel mogelijkheden. Tenminste als ik fiets, trein en rugwind kan combineren;-)




Thuisgekomen ben ik meteen op zoek gegaan naar het Waalse fietsknooppuntennetwerk. Maar in tegenstelling tot het Vlaamse netwerk is de Henegouwse tegenhanger (voorlopig?) nog niet te vinden op het web. Hopelijk komt daar snel verandering in.


Als het Henegouwse fietsknooppuntennetwerk kan geconsulteerd worden op het web, zal dat voor veel fietsers drempelverlagend werken. Nu heerst bij velen nog de schrik voor alle Waalse hellingen. Die blijken er dus nauwelijks te zijn als je rivieren en kanalen volgt.





(18 juni 2014) Ondertussen zijn we al een tijdje weer volop aan het fietsen. In de week naar VRT en terug, in het weekend eerst naar Radio 2 (Leuven), dan naar de Reyerslaan en 's avonds naar huis. Op weekbasis ongeveer 250 km. En dan nog wat tochtjes voor mijn plezier.




Als alles goed gaat, heb ik op die manier op het eind van de maand juni al meer dan 5.000 kilometer gefietst. Ik zou dit jaar graag in totaal 10.000 kilometer fietsen, dus ik zit (voorlopig) mooi op schema.


Maar altijd met twee woorden spreken natuurlijk. En vooral: genieten van elke fietsrit!


Tenslotte nog even dit: enkele weken geleden werkte ik mee aan een fietsfilm voor "Mobiel Vlaanderen". Het resultaat vind je hier.





(15 mei 2014) Kort fietstochtje gemaakt. En dat verliep OK. Er is hoop ;-)





(12 mei 2014) Je hebt het wellicht gemerkt: het tellertje hierboven is gestopt op 5 mei 2014. Die avond vertelden drie pijnscheuten in mijn heup me dat het "over and out" was voor een tijdje. Een heupblessure, net zoals eind 2010 - begin 2011.


Ik hoop snel terug op de fiets te kunnen, maar ik mag niks forceren. Djudedju.





(3 mei 2014) Vandaag een mooie fietsdag. 's Ochtends naar Leuven, na de radio 2-uitzending naar Brussel, en 's avonds naar huis.


Geniet mee van de foto's.














(21 april 2014) Voor Radio 2 doe ik al 24 jaar lang elke zaterdagochtend het weerbericht. Soms is dat op verplaatsing. En dat is een mooie reden om er een grote fietsuitstap van te maken...


Op zaterdag 19 april 2014 was er een "En nu serieus" in Kruishoutem. Veel te ver om daar zomaar naar toe te fietsen en diezelfde dag nog terug te crossen om in Brussel TV-weerberichten te gaan presenteren. En dus had ik het snode plan opgevat om al op vrijdag voor dag en dauw te vertrekken naar Ardooie. Daar kon ik dan overnachten bij schoonzoon en dochter. Zaterdagochtend heel vroeg dan naar Kruishoutem fietsen, en vervolgens naar huis.


Dat betekende wel dat ik zaterdag een dag vrij moest nemen, maar dat had ik er voor over.


Ik hoef je niet te vertellen dat zoiets superspannend is. Ik had alles zo goed mogelijk voorbereid. Via www.fietsnet.be een mooie route gekozen, beetje bijgewerkt met BaseCamp en ingeladen in mijn outdoor-GPS. Flink wat mondvoorraad voorzien, aan de weergoden "goed" weer gevraagd, enfin, je kent dat he.


Na een slapeloze nacht ben ik dan vrijdagochtend rond 5.30 uur in de duisternis vertrokken. Fietsen in het donker, dat klinkt nogal vreemd. Maar het is in feite heel erg tof. Natuurlijk moet je goede verlichting hebben, zodat je gezien wordt en zelf ook goed kan zien. Maar heel vroeg 's ochtends is het erg rustig op de weg. En heel dikwijls is het dan zo goed als windstil, zodat je goed kan vorderen. En vooral: de natuur is wondermooi als ze ontwaakt na de nacht.




In Dendermonde ben ik een eerste keer gestopt om de zonsopgang boven de Schelde te fotograferen.


Ondertussen was (zoals verwacht) de wind komen opzetten: een strakke noordelijke wind, die dag met een gemiddelde windsnelheid van 4,4 m/s in Ukkel, dus boven het gemiddelde. Gelukkig fietste ik vooral van oost naar west en was het dus overwegend zijwind.




Ik had alle fietsnummers van het knoopppuntennetwerk op mijn fiets geplakt. Heel erg handig. Anders moet je voortdurend op zoek naar papiertjes die je op het ultieme moment niet tijdig vindt, of die wegwaaien. Nu hoefde ik gewoon maar "op de buis" te kijken om te weten welke bordjes ik moest volgen.




Af en toe bleek er toch wel een bordje verdwenen of onvindbaar. Op dat moment bracht de outdoor-GPS raad. Als je van plan bent om vaak te gaan fietsen, is zo'n fiets-GPS een zeer goede investering, het verschil tussen rijden of stilstaan.




Meer dan 99% van de tijd rij je met het fietsknooppuntennetwerk op trage, rustige wegen. Dikwijls zijn het wegen waar auto's niet eens toegelaten zijn. En dan kan je dus met oortjes perfect naar de radio luisteren. Bleek dat er die dag heel veel files waren. Niks van gemerkt;-)




Om 15 uur arriveerde ik na een rit van 119 km in Ardooie. Ik weet het, dat is een slakkegangetje: gemiddeld ongeveer 16 km/h. Maar ik heb een doodgewone stadsfiets. Mijn marathonbanden rijden niet lek, maar kleven wel aan de weg. En vooral: ik ben geen Tom Boonen.


Na een korte nachtrust in Ardooie vertrok ik zaterdagochtend om 5.30 uur naar Kruishoutem. Opnieuw in de duisternis. En dit keer was het extra spannend, want dit was nieuw terrein voor mij. Gelukkig was het fietspad naar Izegem ideaal - al wist ik dat al via Googlemaps.




Vervolgens volgde ik het kanaal Roeselare-Leie, dan de Leie tot in Zulte, en vervolgens naar Kruishoutem. Op het einde kreeg ik nog een steile helling, met als bonus het hof van Cleve.


In Kruishoutem wachtte me een fijn publiek. De radio 2-uitzending van "En nu serieus" was piccobello.


En dan begon het. Want voor de terugweg had ik een zuidelijker koers uitgetekend, die me door het begin van de Vlaamse Ardennen stuurde. Met een flinke tegenwind uit het oosten heb ik dus hard moeten trappen. Maar ik werd wel beloond met prachtige vergezichten.




Via de Zwalmstreek en Oosterzele passeerde ik Aalst. Vervolgens de Leirekensroute (dat is de oude spoorlijn Aalst-Londerzeel die is omgevormd tot een prachtig fietspad, met veel educatieve elementen), en om 17 uur stond ik na een tocht van 122 km weer thuis.


Moe maar voldaan. Het was de eerste keer dat ik twee dagen na mekaar meer dan 100 km heb gefietst. En dat ging probleemloos.


Dit smaakt naar nog.














(14 maart 2014) Twee keer per jaar moet ik kleren gaan passen in Leuven. Ik heb een schitterende sponsor (Portobello) die met veel zorg alle hemden en kostuums voor mij uitzoekt. Twee lieve stylistes geven waardevol advies dat ik met veel plezier opvolg. Zoals zoveel mannen heb ik niet meteen verstand van schone kledij;-)


En net zoals zoveel mannen vind ik het niet echt prettig om kleren te gaan passen. Maar ik heb er iets op gevonden. In plaats van een halve dag te "verliezen" aan de verplaatsing per auto naar Leuven, ellendige files te trotseren en je rot te zoeken naar een dure parkeerplaats, maak ik er een fietsuitstap van.


En dat is zalig. OK, ik moet vroeg 's ochtends vertrekken, maar de weerberichten van 8.30 uur voor Radio 1 en MNM doe ik dan met de GSM vanop de fiets (ik ga even langs de kant staan). En het is fijn fietsen naar Mechelen en dan langs het kanaal naar Leuven.


Voorbij Kampenhout besluit ik de overkant van het kanaal te volgen, zodat ik in de zon kan fietsen. Na een kilometer kom je dan plots oog in oog te staan met een hermetisch afgesloten fietspad. Yeah, leuk hoor. Je hebt drie opties: terugfietsen, zwemmen, of opteren voor avontuur en de zijweg nemen.


Gelukkig heb ik mijn GPS mee, dus een omleiding is snel gevonden. Maar in feite is het niet leuk voor een fietser om "op het verkeerde been" gezet te worden. Een goede tijdige signalisatie kan toch wel wat ergernis voorkomen.






Aan de andere kant van de omleiding maak ik een foto en zwier het op Twitter. Meteen veel reactie, en jawel, ook de bevoegde diensten contacteren me en beloven dat ze de toestand nog eens gaan nakijken. Dat is pas service!



Na de doorpas bij Portobello blijf ik soms wat rondhangen in de Leuvense winkels. Vandaag wou ik onmiddellijk terug naar huis fietsen, maar wel langs een alternatieve weg. Altijd spannend om nieuwe fietswegen te ontdekken.


Via www.fietsnet.be had ik een leuk traject gevonden: 74 - 75 - 13 - 14 - 15 - 16 - 36 - 35 - 34 - 12 - 56 - 48 - 49 - 18 - 75 - 10 - 53


Normaal laad ik een nieuw fietstraject ook altijd even in bij BaseCamp (software voor GPS), zodat ik een idee heb van de hellingen op het parcours. Dat had ik nu niet gedaan... en dus was het tussen fietsknooppunten 14 en 15 serieus zwoegen: een steile holle weg (Hoogveldbaan) met kasseien en een gevaarlijke boord met modder. Boven wel beloond met een mooi panorama met o.a. de radars van Belgocontrol en Meerbeek. Met smoglaag.





Veel mensen vroegen me via Twitter of het wel gezond was om met dit smogweer te gaan fietsen.


Voor gezonde mensen is de smog niet echt een probleem. Niet ademen is geen optie... Vooral zwakke mensen met ademhalingsproblemen zijn het slachtoffer van de luchtverontreiniging. En het is inderdaad zo dat op lange termijn een slechte luchtkwaliteit zorgt voor veel extra doden.


Ik denk dat je één en ander in het juiste perspectief moet zien. Niet sporten omwille van de slechte lucht lijkt me ongezonder dan wél sporten met een slechte luchtkwaliteit. We leven bovendien niet in Peking, waar de luchtkwaliteit veel en veel slechter is dan bij ons.


We moeten opkomen voor de zwakken in de samenleving. Vandaar mijn mijn engagement voor de 90 km/h snelheidsbeperking, omdat ik "het grootste geluk voor het grootste getal" wil nastreven. Maar zolang ikzelf gezond ben van oren en poten, wil ik met gematigde sportieve inspanningen mijn lijf en mijn koppie in conditie houden. En dan wegen de voordelen ruimschoots op tegen de nadelen.


We mogen trouwens niet overdrijven: ondanks alle alarmerende berichten over milieuverloedering stijgt de levenskwaliteit in België en worden we met zijn allen gemiddeld gesproken ouder dan vroeger. En tenslotte: van leven ga je dood, dat is zeker.


Maar ik wijk af van de fietsweg... In Steenokkerzeel eet ik mijn boterhammen op in een café op de markt. Ik zie prachtige kastelen en indrukwekkende luchthaveninstallaties, Ik ontdek prachtige fietswegen en geniet volop van de vroege lente met al zijn oneindig mooie frisjonge kleurschakeringen.








Vooral langs de Egleghemvijver in Hombeek is het supermooi. Ik doe een fijne babbel met enkele wandelaars en maak volop foto's.





Na 93 km sta ik opnieuw thuis. Net op tijd voor het vieruurtje. In plaats van een halve dag te verliezen aan het passen van kleren, heb ik een zalige fietstocht gemaakt.


En nee, ik mag die TV-kleren niet houden;-)




(10 maart 2014) Dezer dagen wordt een fietsfilm gemaakt in opdracht van het departement Mobiliteit van de Vlaamse overheid.


Het wordt een hippe en positieve film met leuke enthousiaste mensen die het fietsen in al zijn vormen promoten. Waarschijnlijk zal de film later op het jaar te zien zijn op het internet.


Vandaag volgde de filmploeg me terwijl ik naar het werk fietste. Collega Roos Van Acker interviewde me op de fiets. Heel plezant. De cameraploeg verplaatste zich met een electrische scooter. En ze kregen het schoonste weer van de wereld;-)


Ja, waarom fiets ik naar het werk? Er zijn veel redenen:

1) het is gezond voor het lichaam. Een mens wordt er sterker van, fitter, gezonder.

2) het is gezond voor de geest. Alle muizenissen verdwijnen uit je verwarde hoofd. Je hebt tijd om alles op zijn plaats te zetten. De stress verdwijnt.

3) het is goed voor het milieu. Geen koolstofdioxide, geen fijn stof, geen lawaai.

4) het is goed voor de portemonnee. Jaarlijks bespaar ik zeker 1500 euro. Ik ontvang maandelijks een forfaitaire fietsvergoeding van 30 euro (dus geen kilometervergoeding). De tienduizend kilometer per jaar betekenen ongeveer 600 liter benzine die ik uitspaar. Da's ongeveer 1000 euro per jaar. Geen fitness-abonnement nodig! Enzovoort...

5) het is goed voor positieve babbels en sociale contacten. Op de fiets valt er altijd iets te beleven.




(7 maart 2014) De voorbije jaren heb ik af en toe al grotere fietstochten gemaakt. In mijn fietsdagboeken vind je daarvan het verslag.

Door mijn elleboogbreuk van mei 2013 heb ik vorig jaar niet veel lange tochten kunnen ondernemen. En dat terwijl ik een speciale GPS had gekocht...

Maar vandaag was het dan eindelijk zover. Onmiddellijk na de weerberichten voor Radio 1 en MNM ben ik op de fiets gesprongen voor een leuke fietslus: Mechelen - Heist-op-den-Berg - Nijlen - Lier - Mechelen. In totaal 113 km fietsplezier.

Ik had de nummers van het fietsknooppuntennetwerk op de buis van mijn fiets gekleefd (zie foto). Dat was super handig. Anders moet je voortdurend foefelen met een papiertje dat altijd kan wegwaaien en dat je op de cruciale momenten nooit op tijd vindt. Nu was "een blik op de buis" voldoende om te weten waar ik moest zijn.

De knooppunten bleken perfect aangeduid te zijn. Eén enkele keer heeft mijn GPS wat moeten helpen.

Vooral de omgeving van Herenthout en Nijlen was prachtig. In Nijlen botste ik op de afspanning "De slappe uier". Hoe verzinnen ze het;-)

Op de terugweg langs de Nete was het even wat moeilijker door de tegenwind. Ik moet in de toekomst mijn tochten (nog) beter plannen. Op lange rivier- en kanaalstukken moet ik zorgen dat ik wind in de rug heb. Anders is het afzien.

De 113 km heb ik afgelegd op 7 uur tijd (met twee stops voor koffie en boterhammen). Ik weet het, ik ben geen fietsheld. Maar toch, 113 km, dat opent perspectieven. Zeker als je trein+fiets combineert.

Als ik heel vroeg 's ochtends naar Mechelen of Brussel-Noord fiets, kan ik een exotische treinbestemming kiezen: Kortrijk, Turnhout, Bergen, Luik, Eupen, Quiévrain, ... klinkt fantastisch. Ofwel fiets ik eerst naar zo'n verre bestemming en keer ik met de trein terug naar Mechelen of Brussel. Afhankelijk van de heersende windrichting. Een mens is tenslotte weerman voor iets, he.

Ik moet dan wel zorgen dat ik voldoende mondvoorraad mee heb. Want vandaag heb ik de laatste tien kilometer moeten afhaspelen met een lege maag. En dan worden je benen heel, heel slap.

In elk geval: dit smaakt naar meer. Naar veel meer. Fietsen is SUPER.




(4 maart 2014) De voorbije maand februari ben ik lange tijd ijverig blijven doorfietsen, weer of geen weer.

Nu viel dat op het eerste zicht nogal mee: het heeft immers nauwelijks gevroren. Het was de tweede zachtste winter ooit sinds het begin van de waarnemingen in Ukkel in 1833.

Maar...

Het heeft ontzettend hard gewaaid. Het was geleden van de winter 1989-1990 dat de wind nog zo fors heeft uitgehaald. Goed voor de alternatieve energie, maar dodelijk voor fietsers. Koude is voor een doorgewinterde fietser geen enkel probleem. Zelfs op regen kan je je kleden. Maar wind... dat is afzien.

Vorige week gebeurde het dan: een virale infectie (lees: hoesten als je meer dan één liter lucht inademt en stapels zakdoeken per dag) dwongen me tot rust. Zeven dagen geen fiets, een eeuwigheid.

Vandaag ben ik er opnieuw ingevlogen. En dat deed deugd. Ook al omdat er bijna geen wind was ;-)




(29 januari 2014) Omdat er al genoeg verzuring is en omdat fietsen het positieve in een mens naar boven brengt...

Vanochtend moet ik langs het Zeekanaal Brussel-Schelde vlak voor de Verbrande Brug stoppen voor een vrachtwagen die de weg verspert. Blijkt dat een sluikstorter een heleboel witte zakken met onbekende inhoud heeft gedumpt. De gemeentearbeiders die alles komen opruimen, excuseren zich uitgebreid dat ze het jaagpad blokkeren. Ze helpen me langs de vrachtwagen en wuiven me vriendelijk uit.

En nee, ze hadden me niet herkend ;-)

Verderop langs de Woluwelaan hetzelfde verhaal. Arbeiders zijn aan het werken en hun kraanwagen staat op het fietspad. Ze zien me aankomen en prompt houdt een arbeider het verkeer tegen om me veilig door te laten langs de kraan. Opnieuw met een brede glimlach en een verontschuldigend woordje. Terwijl ze ook maar hun best doen.

Aan het kruispunt van de Jules Bordetlaan met de Leopold III-laan zijn ze al een tijdje aan het werken aan een nieuw fietspad. Die mannen weten wél dat ik passeer. Altijd goed voor een babbeltje. Want dat is het fijne aan fietsen: je ontmoet mensen en komt "en passant" nog vanalles te weten.

En de zon schijnt.



(25 januari 2014) Vandaag weer voor dag en dauw opgestaan om naar Leuven te fietsen voor het Radio 2-programma "En nu serieus". Redelijk maf om op 5.45 uur in de duisternis al op de fiets te zitten... maar ik vind het echt plezant.

Tussen Mechelen en Leuven fiets ik langs het jaagpad van het kanaal Leuven-Dijle (de Leuvense vaart). Je moet dan alle verlichting aanzetten, maar het is zalig fietsen. Af en toe fladderen watervogels, hier en daar een konijntje, rust. Af en toe zorgen sluizen voor wat licht in de duisternis.

Totdat ... uit het niets plots een pikzwarte figuur je rakelings voorbijzoeft. Een jogger. Ik zweer je, helemaal in het zwart: zwarte kledij, zwarte schoenen, zwarte muts. En dat zie je dus niet. Je schrikt je rot.

Tien minuten later maak ik het nog eens mee: een zwarte schim staat plots bijna vlak voor mijn wielen.

Beste joggers, lopen is een fantastische sport. Maar als je in de zwarte duisternis gaat joggen, wil je dan aub een fluohesje aandoen. Of een fluoband. Of een klein LED-lampje. Dat kost echt twee keer niks. En je vermijdt ongevallen.

"Word gezien. Of je bent gezien."

En dat geldt natuurlijk ook voor fietsers ;-)





(20 januari 2014) Het is deze maand al dikwijls snertweer geweest voor fietsers. Geef mij maar droge winterkou: daar kan je je perfect op kleden. Maar de wind van de afgelopen weken was absoluut niet aangenaam. En ook de regen kan ik missen als kiespijn. Het regenpercentage voor januari 2014 is veel hoger dan het gemiddelde.

Regenweer vergt een goede voorbereiding. Regenkledij moet perfect zitten, want er is niks zo lastig als tijdens de fietsrit te moeten afstappen omdat je iets aan je outfit moet veranderen.

Ook bij aankomst duurt het wel even eer je terug de oude bent. Eerst wandel je door- en doornat door de wandelgangen van VRT en laat je à la Klein Duimpje een duidelijk druppelspoor na. Dan rechtstreeks naar de toiletten waar je met papieren servetten probeert om de regenkledij al zo goed mogelijk droog te krijgen.

En daar ging het vanochtend mis. Want in één handschoenhand heb je nog alle fietslampjes van je fiets tesamen met de sleutel van het fietsslot. En terwijl je een papieren servet pakt, hoor je plots een metalen geluid en ligt de sleutel in de vuilbak.

Niet fijn... want zonder sleutel raak je vanavond niet thuis. Dus er zit niks anders op dan in de vuilbak te gaan graaien op zoek naar die verdomde sleutel. Die sleutel verkiest natuurlijk om helemaal onderaan in de vuilbak te gaan vertoeven. Leuk is anders.

Maar daarna ga je onder de douche en vergeet je alle fietsleed. Mijn handschoenen zullen vanavond nog niet droog zijn. Gelukkig heb ik altijd een reservepaar bij.





(3 januari 2014) Het is zwoegen op de fiets. De laatste dagen staat er een strakke zuiden- tot zuidwestenwind. Echt geen pretje als je lange kilometers moet malen tegen de wind in. En dan zijn er nog die plotse rukwinden die je bijna in het decor doen belanden.

Het meest raak ik gefrustreerd als ik na een zware inspanning bergop (ik ben geen Tom Boonen...) zelfs in de bergaf nog moet bijtrappen. Bestaat er dan geen zwaartekracht meer? En moet die plastic zak nu echt recht in mijn wiel waaien?

Het ergst van al is dan nog dat ik die wind zelf voorspeld heb. En wie wind zaait, zal storm oogsten;-)

Maar dan arriveer je uiteindelijk op je bestemming. Victory. We hebben het weer gehaald. Ik weet het, het is onnozel, maar bij aankomst na een zware rit krijg ik altijd een geluksgevoel. Ik durf zelfs mijn handen in de hoogte gooien als overwinnaar.

Toch maar uitkijken met die plotse rukwinden;-)


Vanochtend ontdekte ik in Strombeek een sluikstort op het fietspad. Niet te geloven dat mensen hun afval zo maar dumpen. En het is niet de eerste keer. Ook in 2009, 2010 en 2011 lagen er minder fraaie dingen op het fietspad.

Voor alle duidelijkheid: de fiets op de foto is die van mij. Geen zwerfvuil dus.


's Avonds heb ik geluk: het zware onweer is net voorbij.








Terug naar vorig menu

Statistieken:
Online: 81
Vandaag: 1.529
Laatste week: 8.473
Pagina's: 40.730.153
sinds 15 aug 2010